صنما

فراق . [ ف ِ / ف َ ] (ع مص ) جدایی . دوری . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). از یکدیگر جدا شدن . (زوزنی ) (منتهی الارب ). از هم جدا شدن . به فتح هم آمده است : هذا فراق بینی و بینک . (قرآن 78/18). (اقرب الموارد). مقابل وصال.
دهخدا
.
.

قسم به عصر، که در اصل نوبهار تویی
که هرچه غیر تو فانی ست، ماندگار تویی
سلام و عرض ادب؛ قطب عالم امکان
که شهسوار و جهاندار و تاجدار تویی
نشسته ایم که آن نفس مطمئنه کجاست؟
که سرکشیم در این آتش و مهار تویی
تو نیستی همه ناممکن اند، ممکن شو
به آفرینش سوگند، ابتکار تویی
از اینکه منتظرت -نیستم- گریزی نیست
تو امر کن -بشوم- صاحب اختیار تویی
کجا از این همه تنهایی ام فرار کنم
که شاهراه ترین حالت فرار تویی
بیا به میکده با ذکر یاعلی بر لب
که تو پیاله شناسی، شرابخوار تویی
هرآنچه می شد را (باختیم و خرسندیم)
سعادتی ست نبردن، اگر قمار تویی
نگاه کن که چه اندازه دوستت دارم
که فکر می کنم از هر نظر دچار تویی
(هزار وعده ی خوبان یکی وفا نکند)
بیا بیا صنما که یک از هزار تویی...